KARABORSA DEDE

Küçük Bir Sandıktır Göçmen’in Evi

Bir Daha Gelsem Şu Yalan Dünyaya Ben

Durmadan Girerdim Mezara

-Masanın Altında Tiyatro Oyunundan Bir Şiir-

 ‘Ben karaborsa bir dedeyim, ölünce anlayacaksınız.’

‘Beni Seviyor Musun?’ sorusunu en çok son iki yılında sorduğum insanı dün kaybettim… Bir sevgiliye sorulduğunda alınan cevaplardan daha samimi bir şekilde her seferinde farklı şekilde seviyorum diyen O Adam’ı dün kaybettim. Defalarca beni ne kadar çok sevdiğine inandırdı. Gitti…

Yaşam sevincine hayran kaldığım, tek gözüyle bisiklet kullanan, göçebeliğin bir yandan mahzunlaştırıp bir yandan gaddarlaştığı o ADAM, dün gençliğinde defalarca terk ettiği bu evi, ebediyen ve her zamanki asilliğiyle terk etti.

Küçükken ona defalarca küsermişim. O da sofra bezinin altına çilek koyar, yemeğin sonuna doğru hafifçe üstünü açarak görmemi sağlarmış. Ben de ‘Dede sen beni gerçekten mi seninle küstüm sandın? Ben yalancıktan küstüm.’ Dermişim. Bana hep bunu anlatır gülerdi. Şimdi farkındayım, bu gidiş küsmem için geçerli bir sebep değil. Zaten ben de küsmek için yeterince ufak değilim. Bana haklarını kat kat helal eden bu Göçmen için, son kırgınlığım. Çünkü çocukken ‘Dede siz ölmeyeceksiniz dimi?’ dediğimde olgunca cevaplar verir beni ölüm gerçeğiyle yüzleştirirdi.

Şimdi O’nun her bayram çok çok yediği şeker ve çikolataların fazlalıklarının verdiği hüzünle, O’nsuz geçireceğim ilk bayramda sahip olduklarıma şükredip;  bir gün bizi bir yerlerde beklediğini hayal ederek, Ahmet Usta olarak bu sefer diğer Dünya’da bize bir ev inşa ettiğini hayal edeceğim…

Göçmenin evi, hep küçük bir sandıktır. Sandığında gururunu taşır, ailesini taşır. En sonunda taşıdığı bütün her şeyi bırakarak hayali bir sandıkla; bu sefer boş bir sandıkla; aramızdan ayrılır. 

Şimdi bu Karaborsa Dede'm için, döneceğini bilsem her fiyatı vermeye razıyım...